>> มุม

ห้าโมงสามสิบเจ็ดนาที เย็นวันศุกร์ บนตึกใหญ่กลางเมืองหลวง...


เสียง ringtone คุ้นหูดังขึ้นที่ด้านขวาของจอคอมพิวเตอร์
ทำลายสมาธิผมที่กำลังจดจ่อเร่งรีบอยู่กับการทำงานตรงหน้า
"เชี่ย..ใครโทรมาวะ ยิ่งรีบๆอยู่.." ผมสบถพร้อมกับมองที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ
มือของผมยังคงรัวอยู่ที่แป้นคีย์บอร์ด

TAO is calling...

"ไอ้เต่า !" ผมละมือจากแป้นคีย์บอร์ดทันที รีบกดรับและคว้าโทรศัพท์มาแนบหู เสียงปลายสายแทรกผ่านมาอย่างรวดเร็วทั้งที่ผมยังไม่ได้พูดฮัลโหลด้วยซ้ำ
"ไอ้ภู! มึงอย่าลืมนัดเย็นนี้นะโว้ยย มึงอ่ะเบี้ยวหลายทีแล้วนะ"
"อ้าวว ไอ้เต่า กูยังไม่ทันได้พูดไรเลย มาเป็นชุดเลยนะมึง"
"ฮ่าๆๆๆ ก็มึงชอบเบี้ยวนัดนี่หว่า มึงรู้เปล่า กูกะโทรมาชวนมึงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ถ้าคราวนี้มึงเบี้ยวอีก กูก็จะไม่โทรมาชวนอีกแล้ว เปลือง! พวกไอ้อ๊อฟมันก็บ่นอยากก๊งกะมึงจะตาย.." ก่อนที่ไอ้เต่าจะร่ายยาว ผมรีบตัดบท
"เออน่าๆๆๆ ก็กูงานเยอะอ่ะ นี่กูก็ปั่นยิกๆๆ อยู่นี่มือไม่ได้ห่างแป้นเลยนะมึง กะว่า หกโมงปุ๊บกูออกปั๊บ"
"แล้วมึงจะมายังไง ไอ้ภูจะขับรถมาเหรอ"
"ไม่อ่ะ กูว่าเดี๋ยวกูนั่งรถเมล์ไปต่อรถไฟฟ้าดีกว่า ขากลับได้ติดรถมึงมาลงที่ออฟฟิศแล้วค่อยขับกลับ"
"เออ ก็ดี เพราะกว่ามึงจะมาถึงกูว่าหาที่จอดยากแน่ๆ"
"กูก็ว่างั้น เออ..ไอ้เต่าเดี๋ยวแค่นี้ก่อนกูรีบ"
"เออๆ เจอกันโว้ย"
"เออ"

วางหูจากไอ้เต่า ผมก็ก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ...ห้าโมงสี่สิบสองนาทีแล้ว ผมเริ่มรัวแป้นคีย์บอร์ดสะสางงานตรงหน้าต่อ
มีเวลาปั่นอีกแค่สิบกว่านาที แต่ดูจากเนื้องานแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ผมคงปิดงานนี้อย่างช้าก็ไม่เกิน หกโมงสิบห้า อย่างแน่นอน
เฮ้อ...เย็นนี้จะได้ไปสังสรรค์กะพวกมันซักที เปรี้ยวปากมาหลายอาทิตย์แล้ว เหตุจากผมเองที่งานเยอะ ไปร่วมวงกับพวกมันไม่ทันหลายครั้งแล้ว
ถ้าคราวนี้ไม่ทันอีก ไอ่เต่า..มันคงเลิกโทรหาผมอย่างที่มันว่าไว้แน่ๆ

"กริ๊งๆ กริ๊งๆ"
"สาดดด โทรศัพท์สายใน ใครโทรมาอีกวะ" ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือด้วยความร้อนรนพร้อมเอี้อมมือไปรับโทรศัพท์
"ภูริ เชิญที่ห้องผมหน่อยนะ"
"...ครับ..." เจ้านายโทรมาตามให้ไปที่ห้อง หวังว่าคงไม่เป็นอย่างที่ผมกังวลนะ
ผมเดินผ่านช่องทางเดินที่ถูกกั้นด้วยพาร์ทิชั่นสีฟ้าสดไปยังห้องผู้จัดการ นาฬิกาแขวนที่ผนังบอกเวลา ห้าโมงสี่สิบห้านาที

"เชิญนั่ง คุณภู"
"............."
"........."
"...."

ผมเดินเซ็งๆ ออกมาจากห้องเจ้านาย...
เปล่าหรอกครับ
ผมไม่ได้ถูกตำหนิเรื่องการทำงาน หรือเรื่องมาสาย
ตรงกันข้าม
ผู้จัดการกลับเรียกผมไปชมเรื่องงานที่ผมออกแบบไว้ด้วยซ้ำ
แต่ที่ผมเซ็งก็เพราะไอ้งานที่ถูกใจนี่แหละครับ
เจ้านายผมต้องใช้ในการประชุมที่เลื่อนมาเป็นเช้าวันเสาร์นี้กับฝ่ายบริหาร จากเดิมที่นัดไว้เป็นเช้าวันอังคาร
เนื่องจาก boss ใหญ่จะต้องเดินทางไปต่างประเทศกระทันหัน ในเช้าวันจันทร์
ผมจึงต้องจัดเรียงข้อมูลและไฟล์ multimedia สำหรับให้ผู้จัดการไว้ใช้ในการประชุมให้เสร็จภายในคืนนี้


ยิ่งคิดก็ยิ่งให้หงุดหงิด ทำไมต้องมาสั่งงานผมตอนใกล้เลิกงานด้วยนะ
นี่ผมจะต้องเลทนัดไอ้เต่าอีกแล้วหรือนี่?
ครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ผมต้องทำงานดึกๆ ดื่นๆ
ยิ่งคิดก็ยิ่งพาลอยากจะลาออก
ความจริงเนื้องานที่ต้องมาเตรียมมันก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับ
ถ้ามีลูกมือคอยช่วยซักคน สองคน ไม่นานก็คงเสร็จ
แต่นี่กว่าผมจะออกมาจากห้องผู้จัดการก็เลิกงานแล้ว
และไอ้พวกน้องๆ draftman ก็ไม่มีใครอยู่แล้วด้วย
มันคงจะรู้ชะตากรรมตั้งแต่ที่ผมเดินเข้าไปในห้องผู้จัดการ มันถึงได้รีบชิ่งกลับกันแต่วันขนาดนี้

“เบื่อเว้ยยยยยยย”

นี่ถ้าไม่ได้หวังว่าโบนัสจะงอกเงยตอนปลายปีนะ เพื่อเอาเงินมาผ่อนรถ ผมคงไม่ทนหรอก
เบื่อจริงๆการทำงานล่วงเวลาแบบกระทันหันอย่างนี้

"แม่งเอ้ยย"

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ไล่ความหงุดหงิดออกไป ถึงแม้จะช่วยได้ไม่มากเท่าไหร่นักก็ตาม
ก่อนจะกดโทรศัพท์หาไอ้เต่า เล่าเหตุการณ์ให้มันฟังพร้อมรับเสียงบ่นกระปอดกระแปดของมัน ก่อนที่จะเริ่มลงมือทำงาน
“ เชี่ยยย อีกแล้วนะมึง”
“น่า ไอ้สาด คราวนี้กูไม่เบี้ยวน่า แค่เลทหน่อยนึง”
“แล้วมึงจะเสร็จกี่โมง”
“กูว่าไม่เกิน สามทุ่มครึ่งว่ะ พวกมึงแดกนำกันไปก่อนเลยเดี๋ยวกูสปีดตามได้”
“แน่นะมึง ไม่ใช่ตามมาตอนร้านปิดอีกนะ”
“เออน่าๆๆ กูรับรองๆๆ”


สองทุ่มสิบห้านาที
ป้าแจ๋มแม่บ้านเดินมาถามผมหลังจากที่แกคงสะสางงานในครัวของแกเสร็จแล้ว
“ยังไม่กลับอีกเหรอจ๊ะคุณภู”
“ครับป้า”
“งั้นป้ากลับก่อนนะ ฝากปิดไฟด้วยนะจ๊ะ”
ผมผงกหัวและยิ้มรับคำป้าแจ๋ม ในขณะที่มือยังคงสาละวนอยู่กับแป้นคีย์บอร์ด
ผมนั่งทำงานต่อมาอีกพักใหญ่ๆ ไฟล์ multimedia ใกล้เสร็จแล้ว เหลือแค่จัดเรียงและเขียนลงบนแผ่นซีดีเท่านั้น ส่วนเอกสารที่ต้องพริ้นต์เหลือเพียงแค่ไม่เกินสิบแผ่น
แต่เวลานี้เครื่องพริ้นเตอร์มันช่างทำงานช้าเหลือเกิน ไม่ทันใจผมเอาซะเลย
กดคำสั่งพริ้นต์งานล็อตสุดท้ายประมาณ 10 แผ่นไปแล้ว ที่เหลือก็แค่รอเท่านั้น
ผมหลับตาลง เอนหลังไปสดตัวกับพนักเก้าอี้ และยืดแขนทั้งสองขึ้นสุดแขนเพื่อไล่ความเมื่อยและความเซ็งออกไปบ้าง ใจก็คิดด่า คนสั่งงาน กับเพื่อนร่วมงานไม่มีน้ำใจไปด้วย






























“คึ่กๆ ครืดดดดดดด คึ่ก”
กระดาษแผ่นสุดท้ายถูกฟีดออกมาจากเครื่องพริ้นต์แล้ว ผมลืมตาขึ้นเดินไปหยิบรวบรวมข้อมูลทั้งหมดมารวมใส่แฟ้มไว้ ถอดแผ่นซีดีออกจากเครื่องไรท์แล้วหยิบใส่กล่องที่เตรียมไว้ นาฬิกาตอนนี้ สามทุ่มแปดนาทีแล้ว
“ยะฮู้ เสร็จแล้วโว้ยยย” ผมรีบโกยงานทั้งหมดกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปวางไว้ให้ที่ห้องผู้จัดการที่กลับไปตั้งแต่หัวค่ำแล้ว
และรีบกลับมาโกยของใส่กระเป๋าเตรียมกลับบ้าน
อ๊ะ.. ไม่ใช่สิ เตรียมไปเที่ยวต่อครับ
ต่อให้รีบยังไงผมก็ไม่ลืมที่จะปิดไฟตามที่ป้าแจ๋มบอกไว้
ก็เห็นแกพูดเพราะอย่างนี้ เวลาแกด่าแกก็ไม่น้อยหน้าบรรดาแม่ค้าที่ตลาดเลยล่ะครับ ใครๆก็รู้


ผมเดินลงลิฟท์ออกมารอรถที่ป้ายรถเมล์หน้าตึกตระหง่านที่ออฟฟิศของผมแทรกตัวอยู่ที่ชั้น 19 นั่น
ที่ป้ายรถเมล์ยังคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา
นานแล้วเหมือนกันที่ผมไม่ได้มายืนรอรถที่ป้ายรถเมล์แห่งนี้
เพราะปกติผมจะขับรถมาและกลับเองตลอด ซึ่งมันก็สบายดี

ผู้คนที่นี่มีมากมายหลากหลาย อาจเป็นเพราะตึกนี้ตั้งอยู่ใจกลางเมืองที่แวดล้อมไปด้วยห้างร้านมากมาย รวมไปถึงวัด ตลาด และตึกที่กำลังสร้างใหม่
เสียดายที่รถไฟฟ้าและรถไฟใต้ดินไม่ได้ผ่านที่ถนนเส้นนี้
ไม่เช่นนั้นผมคงไม่ต้องมารอรถเมล์อยู่อย่างนี้





ยืนรออยู่ 15 นาทีแล้ว
ทำไมรถที่ผมต้องการจะไปยังไม่มาถึงซักทีนะ
ผมหงุดหงิดอีกแล้ว วันนี้มีเรื่องให้หงุดหงิดมากมายเหลือเกิน
จนบางทีผมก็นึกเบื่อขึ้นมาตะหงิดๆ
ผมเบื่อที่ต้องทำงานดึกๆ บ่อยๆ
เบื่อที่บางทีไม่มีใครช่วย
เบื่อเจ้านายที่ชอบมาให้งานตอนใกล้เลิก
เบื่อรถเมล์มาช้า


ผมยืนหมุนไปหมุนมาด้วยความหงุดหงิด
อยู่ๆก็มีมือมาสะกิดที่ข้อศอกผม ผมหันขวับไปมอง
“พี่ๆ ขอตังค์หน่อยดิ”
“ผมไม่มีตังค์กินข้าว นะพี่ๆ”
เด็กเนื้อตัวสกปรกมอมแมม ยืนยกมือไหว้ส่งสายตาอ้อนวอนมาที่ผม
ผมส่ายหัวคิดในใจ “แม่ง กูยิ่งหงุดหงิดอยู่นะ”
“นะครับพี่ นะ” มันยังอ้อนไม่เลิก ผมส่ายหัวอีกครั้งโดยพยามไม่สบสายตาของเด็กคนนั้น เพื่อที่จะได้ไปๆซักที
เด็กคนนั้นคงเห็นท่าว่าจะไม่ได้จึงเดินผละไปหาสาวออฟฟิศที่ยืนถัดจากผมไป
แล้วก็เช่นเดิม ไม่มีใครให้เลย
ผมเบนความสนใจจากรถเมล์ที่รอนานมาที่เด็กคนนี้เผื่อจะได้ลดความหงุดหงิดจาการรอคอยลงไปบ้าง
ผมอยากรู้ครับว่าจะมีใครให้เงินเขาหรือไม่
แต่ผมว่าคงยาก
เพราะทุกคนมีทีท่าเฉยชาและปฏิเสธด้วยการเดินถอยหลังตั้งแต่เด็กคนนั้นยังมาไม่ถึงตัวด้วยซ้ำ
เด็กคนนั้นยังคงไม่ลดละความพยาม
เดินขอไปเรื่อยๆ
จนไปหยุดอยู่ที่ชายแต่งตัวมอซอคนหนึ่ง
ผมเดาว่าเขาคงเป็นช่างก่อสร้าง เพราะผมเห็นที่กางเกงสีซีดของเขามีคราบปูนคราบสีติดอยู่

“จะได้เร้อออ ไอ้น้อง ขอไม่เลือกคนเลยนะ” ผมนึกในใจ และยืนสังเกตพฤติกรรมเขาทั้งสอง

ชายคนนั้นกลับมองมาที่เด็กน้อยคนนั้นด้วยสายตาครุ่นคิดที่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง
แล้วเขาก็ล้วงลงไปในกางเกงยีนส์เก่าซีด ที่มีรอยขาดวิ่นและคราบสกปรกนั้น
พร้อมกับกำบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา
เมื่อแบมือออก
ในระยะที่ผมพอจะมองเห็นได้
ผมมองไม่เห็นแบงค์กระดาษใดๆ
นอกจากเศษเหรียญบาทปนเหรียญห้าและเหรียญสิบไม่กี่เหรียญเท่านั้นอยู่มือเขา
เขาเลือกเหรียญสิบออกมาหนึ่งเหรียญแล้วยื่นให้เด็กน้อยคนนั้น มองด้วยสายตาเข้าใจแล้วพยักหน้าให้
เด็กน้อยรีบรับด้วยความปีติ พร้อมกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้มเต็มแก้ม







สิ่งทีเกิดขึ้นมันกลับทำให้ผมประหลาดใจและเกิดความรู้สึกบางอย่างในส่วนลึกของจิตใจขึ้น
เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายและเป็นภาพที่ยากจะพบเจอจริงๆ

หลังจากที่เด็กน้อยเดินจากชายหนุ่มคนนั้นไปไม่นานรถเมล์ที่ผมรอก็เคลื่อนตัวเข้ามาจอด
ผมก้าวเท้าขึ้นไปยืนตรงกลางรถที่มีคนยืนอยู่บ้างประปราย
กระเป๋ารถเมล์เดินมาเก็บค่ารถ
ผมหยิบแบ็งค์ใบละยี่สิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อและจ้องมองดูมันขณะที่ใจยังนึกถึงภาพชายหนุ่มและเด็กน้อยเมื่อสักครู่
“เก็บค่าโดยสารด้วยค่า” กระเป๋ารถเมล์หญิงร่างใหญ่มองผมตาเขม็ง
เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมส่งเงินให้เธอซักที
ผมรีบยื่นแบ็งค์ใบนั้นให้
และรับเศษเหรียญกลับมาในอุ้งมือ
ผมมองเศษเหรียญเหล่านั้นอีกครั้ง
ก่อนเก็บลงในกระเป๋าเสื้อเชิร์ต
แล้วเหม่อมองออกไปที่หน้าต่างรถเมล์









เสียงเพลงจากคลื่นวิทยุที่โชเฟอร์เปิดไว้ให้ความบันเทิงกับผู้โดยสารแว่วผ่านหูผมเข้ามาพร้อมเสียงลมที่หน้าต่าง



ภาพที่ป้ายรถเมล์ปรากฏขึ้นอีกครั้ง...
และเหมือนฟิล์มที่ถ่ายย้อนกลับ
ผมที่รำคาญใจกับเด็กจรจัดที่มาขอเงิน
ผมที่หงุดหงิดกับการอรถเมล์
ผมที่หัวเสียกับการที่เจ้านายมาบอกให้ช่วยทำงานให้ตอนใกล้เลิกงาน
ผมที่พาลเบื่อกับการที่ต้องทำงานดึกๆบ่อยๆ


หากผมลองมองอีกด้านหนึ่ง มองในอีกมุมหนึ่ง
ผมจะยังโกรธและหงุดหงิดอยู่หรือเปล่านะ



สามทุ่มห้าสิบ
ผมคิดหาคำตอบไปเพลินๆ
ไม่นานก็มาถึงที่หมาย
ความหงุดหงิดหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ผมสาวเท้าเข้าสู่สถานีรถไฟฟ้า
เพื่อมุ่งหน้าไปสู่สถานที่นัดพบกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน...

ยังไงก็ผ่านมาได้อีกวันหนึ่งแล้ว...ผมบอกกับตัวเอง...






...............................................


หมายเหตุ: - เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นค่ะ อยากลองเขียนเป็นผู้ชายดูบ้าง ไม่รู้เหมือนผู้ชายเค้าพูดกันป่าว
แต่ภาพที่เห็นที่ป้ายรถเมล์เป็นเรื่องจริงที่เห็นเองสมัยเรียนปี 2 และประทับใจติดตามาจนถึงทุกวันนี้=)
- ขอบคุณพี่พีค ที่ปรึกษาเรื่องโค้ดใส่เพลงและเอื้อเฟื้อเพลงเพราะๆ ค่ะ