สวัสดี พี่น้องและผองเพื่อน
หายหน้าหายตาไปพักใหญ่กับบล็อกและ msn
แต่จริงๆก็ยังวนๆเวียนๆอยู่แถวนี้แหละค่ะ
เข้าบล็อกนู้น ออกเว็บนี้อยู่บ้าง
แต่ก็น้อยมาก
เพราะอะไรน่ะเหรอคะ...
มันมีหลายเหตุผลค่ะ
อย่างแรกเลย..เดี๋ยวนี้ความรับผิดชอบถูกคาดหวังเพิ่มขึ้น
บทบาทเปลี่ยนแปลง การวางตัวก็จำต้องเปลี่ยนไป
จากที่เคยเล่นสนุกๆ ได้ตามใจตัวเอง..กลายเป็นต้อง(พยาม)ทำตัวให้เป็นที่นับถือและเชื่อมั่น
ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยสำหรับฉัน
เพราะที่ผ่านมาเคยเป็นน้องเล็ก มีคนดูแล จะเหลวไหลบ้างก็ไม่มีใครว่า หยวนๆกันได้
แต่ตอนนี้เปลี่ยนบทบาทมาเป็นพี่ใหญ่..ต้องคอยดูแลน้องๆ อีก 3-4 ชีวิต
ไม่หนักกาย แต่เหนื่อยใจ...
อย่างที่สอง...องค์กรที่ทำงานกำลังมีการปรับเปลี่ยนวิธีการทำงาน
อุปกรณ์ที่ใช้จำต้องโยกยุบและเปลี่ยนแปลง
จากที่เคยมีคอมพิวเตอร์ประจำตัว
ก็เปลี่ยนเป็น share กัน
ซึ่งตามหน้าที่รับผิดชอบของฉันตอนนี้คอมพิวเตอร์ไม่ได้เป็นปัจจัยหลักในการทำงานอีกต่อไป
เพราะเป็นงานที่ต้องใช้ความคิดและปาก มากกว่าเครื่องมือ เลยจำต้องสละยานให้คนอื่นที่เขาจำเป็นกว่าไป
อย่างที่สาม...ตอนนี้เกิดหน้ามืดซื้อกล้อง dslr มา
เห่อค่ะ เลยออกไปหัดถ่ายรูป
เลยเอาเวลาที่เคยนั่งว่างนั่งคุยไปถ่ายรูปและทำไฟล์ภาพเป็นส่วนใหญ่
อย่างที่สี่...บางครั้งรู้สึกว่าตัวเองติดคอมพิวเตอร์มากเกินไปโดยเฉพาะการคุย msn
ทำให้กิจกรรมอื่นๆที่เคยทำ ถูกทอนเวลาไปเยอะ
จึงจำต้องฝืนใจตัวเองบ้าง เพื่อได้ทำอะไรอีกหลายอย่างที่เคยได้ทำเช่น ออกไปเที่ยว อ่านหนังสือ..อีกมากมาย
เวลาที่ให้กับตรงนี้อาจจะน้อยลงบ้าง
แต่ก็ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ
..ถึงจะไม่อยู่ที่เดิมแต่ก็ยังคิดถึงกันเหมือนเดิม..
(^______________^)
ปล.ต้องแอบใช้เครื่องคนอื่นมาอัพบล็อกตอนที่เค้าไม่อยู่กัน..เศร้าจังง
หายหน้าหายตาไปพักใหญ่กับบล็อกและ msn
แต่จริงๆก็ยังวนๆเวียนๆอยู่แถวนี้แหละค่ะ
เข้าบล็อกนู้น ออกเว็บนี้อยู่บ้าง
แต่ก็น้อยมาก
เพราะอะไรน่ะเหรอคะ...
มันมีหลายเหตุผลค่ะ
อย่างแรกเลย..เดี๋ยวนี้ความรับผิดชอบถูกคาดหวังเพิ่มขึ้น
บทบาทเปลี่ยนแปลง การวางตัวก็จำต้องเปลี่ยนไป
จากที่เคยเล่นสนุกๆ ได้ตามใจตัวเอง..กลายเป็นต้อง(พยาม)ทำตัวให้เป็นที่นับถือและเชื่อมั่น
ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยสำหรับฉัน
เพราะที่ผ่านมาเคยเป็นน้องเล็ก มีคนดูแล จะเหลวไหลบ้างก็ไม่มีใครว่า หยวนๆกันได้
แต่ตอนนี้เปลี่ยนบทบาทมาเป็นพี่ใหญ่..ต้องคอยดูแลน้องๆ อีก 3-4 ชีวิต
ไม่หนักกาย แต่เหนื่อยใจ...
อย่างที่สอง...องค์กรที่ทำงานกำลังมีการปรับเปลี่ยนวิธีการทำงาน
อุปกรณ์ที่ใช้จำต้องโยกยุบและเปลี่ยนแปลง
จากที่เคยมีคอมพิวเตอร์ประจำตัว
ก็เปลี่ยนเป็น share กัน
ซึ่งตามหน้าที่รับผิดชอบของฉันตอนนี้คอมพิวเตอร์ไม่ได้เป็นปัจจัยหลักในการทำงานอีกต่อไป
เพราะเป็นงานที่ต้องใช้ความคิดและปาก มากกว่าเครื่องมือ เลยจำต้องสละยานให้คนอื่นที่เขาจำเป็นกว่าไป
อย่างที่สาม...ตอนนี้เกิดหน้ามืดซื้อกล้อง dslr มา
เห่อค่ะ เลยออกไปหัดถ่ายรูป
เลยเอาเวลาที่เคยนั่งว่างนั่งคุยไปถ่ายรูปและทำไฟล์ภาพเป็นส่วนใหญ่
อย่างที่สี่...บางครั้งรู้สึกว่าตัวเองติดคอมพิวเตอร์มากเกินไปโดยเฉพาะการคุย msn
ทำให้กิจกรรมอื่นๆที่เคยทำ ถูกทอนเวลาไปเยอะ
จึงจำต้องฝืนใจตัวเองบ้าง เพื่อได้ทำอะไรอีกหลายอย่างที่เคยได้ทำเช่น ออกไปเที่ยว อ่านหนังสือ..อีกมากมาย
เวลาที่ให้กับตรงนี้อาจจะน้อยลงบ้าง
แต่ก็ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ
..ถึงจะไม่อยู่ที่เดิมแต่ก็ยังคิดถึงกันเหมือนเดิม..
(^______________^)
ปล.ต้องแอบใช้เครื่องคนอื่นมาอัพบล็อกตอนที่เค้าไม่อยู่กัน..เศร้าจังง
Comments
แต่เราว่าถูกแล้วหล่ะ ที่ไม่ไปยึดติดกับอะไรต่างๆ อย่าให้อินเตอร์เน็ตเข้ามามีบทบาทในชีวิตมากเกินไป
เราเองก็ถูกครอบงำมานานเลย ตอนนี้ไม่มีก็ไม่เป็นไรละ
Very useful and convenience for my life.
Without it, i'm kinda moody.
Gotta pratice to live without it.
Congrad for your promote, Jang.
พี่ vud : thanks ka
i still access the internet every day..but less time..try to find something interesting to do like read interesting book..cooking..eating...ha ha ha =D
now i realize that besides the internet and msn, i have many things i like also.
shouldn't cut it out ka
we can let it be one part
together with other things in our funny life..
เพราะไม่เคยต้องอยู่หน้าจอคอมนานถึง 12 ชม. เหมือนตอนมาอยู่ที่นี้
แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเบื่อ เพราะมันเป็นภาระที่ต้องอยู่ ถึงแม้บางครั้งจะไม่ค่อยจำเป็นเท่าไหร่
แต่ตอนนี้โรคปวดไหล่ถามหาซะแร้ว...
ก็มันลืมไปแล้วว่าเราเขียนเรื่องอะไร ต้องกลับขึ้นไปอ่านของตัวเองใหม่...อ้อ 555555